Hayat ileriye doğru yaşanan ve geriye doğru anlaşılan bir şeydir.
Eskiye dönüp baktığımda, evet belki pişmanlıklarım var. Zor günlerim de çok. Fakat geçmişte gördüğüm, güzel günler. Hoş sohbetler. Güzel insanlar. Benim için hiç bir şey ifade etmeyen insanlar ya da negatif duygularımı ortaya çıkaranlar yok mu ? Tabi ki var. Fakat, hatırladığımda enerjimi yükselten , dudaklarıma tebessümü getiren o kadar çok kişi var ki. Dönüp ardıma baktığımda onları görüyorum hep. Hatta yirmi , otuz yıl görmesem de bir yolunu bulup ulaştığımda, ne kadar ayrılaşmış olsak da ya da ne kadar farklı dünyalarda yaşamış olsak da, konuşurken sesinden mutluluğu ya da bendeki heyecanı anlayabildiklerim o kadar çok ki.
Bir düşünün. On beş , yirmi yıl öncesinden beri görüşmediğiniz bir arkadaşınıza yazıyorsunuz ‘’müsaitsen arayacağım’’. Gelen cevap ‘’ben senin için her daim müsaitim dostum’’.
Ne kadar sıcak bir kelimedir Dost. Güven verir, içini ısıtır. Dostum dediğin insanla ayrı düşsen de, uzun zaman görüşmesen de, bir araya geldiğinde bıraktığın yerden devam edersin. Çünkü beklediğin hiçbir şey yoktur, dostluktan başka.
Derler ki, insan yalnız doğar, yalnız ölür. Doğrudur yalnız doğan insan, büyüdükçe diğer yalnız doğanlarla tanışır. Ortaklıklar kurar. Bunu yanlış anlamayın lütfen. İş ortaklığından bahsetmiyorum. Duygular ortaktır. Zevk alınan şeyler ortaktır. Tasalar, mutluluklar ortaktır. Çoğalır yalnız doğan, çoğalır, çoğalır. Sonra, sonrasında ise tekrar azalmaya başlar. Şartlar değişir, zorunluluklar farklılaşır. Azalır, azalır yeniden yalnız kalır, yalnız doğan. Akılda kalanlarla, hatırlayabildikleriyle. İşte o zaman gerçekler ortaya çıkar. Hayatı ne kadar yaşanabildiğini görür, yalnız doğup yalnız kalan. Gitse bile hatıralar. Kabuslar görür ya da keyifli rüyalar. Önemli olan, kimin hayatına ne kadar dokunabildiğindir ya da hayatına dokunulmasına ne kadar izin verdiğin. Kısacası çoğaldığın zamanlarda, ne kadar içten olduğun, ne kadar samimi kendini ortaya koyduğundur. Ne kadar dost edinebildiğin ve yalnızlaştığında hatırlayıp yüzüne tebessüm getiren ne kadar çok insan var.
Siz hiç eski bir arkadaşınızdan haber alıp bir şekilde sadece iyi olduğunu öğrendiğiniz için tüm gün neşe içinde dolaştınız mı? Ya da kötü durumda olduğunu öğrenip tüm gün onu hatırlayıp, gözyaşı dökerek ne yapabilirim onun için dediniz mi. Ya da onlardan birine bir şekilde destek olarak kendinizi şanslı hissettiniz mi?
Hayat ileriye doğru yaşanan ve geriye doğru anlaşılan bir şeydir.
Geriye doğru baktığınızda anladığınız, yaşadığınızla ya da yaşamadığınızla ilgilidir. Bakın geriye ama samimi olarak bakın. Hatırladığınız hiç bir zaman evinizin ne kadar güzel olduğu ya da arabanızın hangi model olduğu olmayacaktır. Evinizde kimlerle olduğunuz ya da arabanızla kime ve hangi hasreti gidermeye gittiğiniz olacaktır. Başka bir bakışla, lüks restoranda yediğiniz yemeğe ödediğiniz değil, bıraktığı tad olacaktır. Hele de sevdiğiniz biriyle yenmişse, o tad hiç akıldan çıkmayacaktır.
Bu yüzden hayattaki tek gerçek arkadaş , dost, sevgili, başka bir değişle insan biriktirebilmektir.
Ne demiştik eskiye dönüp baktığımda, evet belki bir çok pişmanlığım var. Evet belki bir çok kötü anım var. Benim hatırladığım, sadece ve sadece yüzümde tebessüm bırakabilen dostlarım.
İleriye doğru yaşadığımız şu hayatta, geriye doğru baktığımda anlayabildiğim esas, gerçekten yaşayabildiğimdir. Evet dostlar ben sizlerle birlikte yaşayabildim ve evet dostlar sizler için ben, her daim müsaitim.
Sevgiyle
Çetin Zor